Bir damla gözyaşı,karıyor harfleri birbirine
Gözyaşlarından kaçarcasına yazıyorum.
Utanıyor titriyor ellerim;
Kalemim çukura düşüyor,tümseğe çarpıyor,
Karışıyor sayfalarım sanki kuruyor mürekkep
Çivileşen kaleme inat yazıyorum.
Birileri yoklukta ahh ediyor, aciz...
Birileri bollukta ohh diyor, aciz...
Herkes acizlik içinde
Varlıkta yokluk,yoklukta yokluk
Tek var olan yokluğa inat yazıyorum.
Çamura batanlar,çamuru yiyerek kurtulmaya çalışıyor.
Yardımsever dostlar çatal kaşık koşmakta
Tuz ekiyor ,sosluyor insanlar;
Çatal olmuş kaleme inat yazıyorum.
Kimi birden onuncu kata çıkmış (kader ?)
Kimi zemin katlarda tıkılmış(kader?)
Kimilerine kuş tüyü yatak batıyor
Kimileri kartona çoktan alışmış.
Görüyorum gördüğüne utanıyorum
Duyuyorum duyduğuma utanıyorum
SÖZDE biliyorum ya kızıyorum,küsüyorum,yakıyorum,yıkıyorum...
Kendimden bıksam da yazıyorum.
Keşke yazarak kapatsam ikilemi(ya da hep susarak)
İyilik hep gerçek öznede yüklemle buluşsa.
Kötülük öznesiz,yüklemsiz kalsa ;cümlesi değil kelimesi bile olmasa.
Dilek şart kiplerim iyiliğe yöneliyor,(şükürler olsun)
Belkide yazma inadım ,nedenini yazıyor.(neden yaz deyişlere...)
(Hayrı inatla yazma umuduyla...Yücel KUMAŞ)