SEN YOKKEN
hüznün resmini çizdim geceye
sen yokken asılı kaldı damlalar gözbebeklerimde kaldırım taşları utanır oldu halimden küstüm bütün renklere kentler devi İstanbul küçüldü gözlerimde sen yokken sığamaz oldum sokaklarına caddelerine küçük bir taşra kasabası oldu ellerimde tepemden boşalan yağmur ıslatmadı beni saçlarıma düşen kar üşütmedi bile sen görmeden anlamı kalmadı geçen yılların ve kaybolan yolların sen yokken içlerinde yetim bir çocuk oldular fakirhanemin penceresinde sen yokken bende yaşamadım biliyor musun merhaba diyemedim doğan güneşe el sallayamadım yıldızlara uzaktan mehtaba seslenemedim kalemim darıldı parmaklarıma şiirlerim isyan etti defterlere mahşeri bir yalnızlık çöktü yüreğime sen yokken bende eridim resmim kayboldu gölgende |
Tebrik ve teşekkürler ile...
Selamlar saygılar .