_KÂBUS - II-Şiirin hikayesini görmek için tıklayın Kâbus
Gün büyüdü büyüdü kendi boyunu aştı Uzayan kollarından biri Ay’a dokundu Hoş geldin dedi Ay, gün buzdağına ulaştı Adetten karşılama mimiklerinde dondu Bir anda tebessümü yutağına dolaştı Seheri bekliyorken gece epey uzundu Donmak istemiyordu zira sona yaklaştı. Kıyamet gibi insan kaynıyordu batından Mahşer yeri sanıp da öyle durup kalmıştı Toprak fışkırıyordu topuğunun altından O koskoca meydanda mahlukat ufalmıştı. Her gece bir kâbusun peşine takılınca Karabasan çöküyor besbelliki bedene Şüphesiz, görünüyor uzaktan bakılınca Kalkmayı düşünme Gün, bacağın taştan gene Bilirsin sesin çıkmaz kapana kısılınca Aynı anı yaşama, topyekûn baştan gene Acelen ne, gidersin karanlık dağılınca. 8 Mayıs 2013 / NÜS edebiyatdefteri.com/siir/726924/
|
Etkileyici ve güzel bir kalem...
Tebrikler değerli şair...
Sevgilerimle...