Uzlet…Uyumamıştı kadın Yorgundu göz kapakları Kaderini puslu gösterirken aynalar Yalnızdı Anbean daha çok acırken içi Kendinden bi-haber Yüzüne tokat gibi çarpan güneşe baktı Güpegündüzdü Siyah perdeleri sımsıkı kapattı Duruşundan belliydi, oldukça âsabi Kısacık dik saçları, mavi gözleri vardı Alabildiğince hızlıydı Dört duvar arasında, gelip giderken adımları Her sesten, her şeyden irkilirdi Gözyaşlarını bilekleriyle sildi Maziyi, şöyle bir gözden geçirdi Aklı, Üçleri-beşleri çizilmiş takvimlere takıldı Ve birden sarsıldı Başucunda duran komodinin çekmecesini açtı Satır aralarında kalan dünlerine baktı Ne de çok mektup vardı Hepsini bir bir zarfından çıkardı Göğsüne bastırıp usulca ağladı Her an sicim gibi kanarken bağrı Yüzde aynı renk, aynı sarı Bıkmış usanmış gayrı Uzleti men etmekten Kulağı mı sağırmış, duymamış mı ne Onca kilidi kırıp, girmiş de içeriye Başköşeye kurulmuş diyorlar biteviye… NÜS |
Merhaba
Kaleminize ,gönlünüze sağlık.
Harika bir şiir olmuş.Sözü ve müziği ile farklıydı
Baştan sona akıcıydı anlamlı duygular yüklüydü
En şaheser mutluluklar,
en mümtaz duygular gönlünüzden hiç bir zaman eksik olmasın.
Saygı ve hürmetlerimle.