Belkide Suçlu Bendim
Bugün de yokluğundan içtim sevgili
Ankaranın sensiz ayazında Bütün gün gözlerini aradım Koskoca bir şehir ve yokluğun Bedenim buz kesti, içten içe Senin özleminle, kan ter içindeyken Ciğerlerimi parçalayan öksürüğe aldırmadan Dudaklarımda birikmiş tüm öznesiz cümleleri Kimsesizler barınağına bırakarak Ve seni Hayallerimin başkentine emanet ederek Suskunluğumun suskunluğuna çekiliyorum Biliyorum Ben sende, çoktandır öldüm Belki de suçlu bendim Beni yokluğuna mahkum etmene Şimdi sana her geç kaldığım güne bir damarımı feda ediyorum Şu an Söylediğim sözlerimin gerçekliliğini Sana ispat edemeden gitmenin ezikliğindeyim Bende olan her şeyi tükettim, erittim Sana dair ne varsa Şimdi gidiyorum Sendeki beni alarak yanıma Ölüm nakışlı sözlerinin gölgesinde |