sen susunca
vakit sabah olur
ben susayınca
sen gidersin...



(...)

sık dişlerini
ve uyansın
kuytularına saklanmış
bir katliam ki

öldür beni!

hiç öpmediğim
avuç içlerinde/
terli...

ve sev beni
en çok

sorma neden
bunu öğretemem sana

bunu öğretemez
hiç kimse sana

ve sen ki
sevgilim
olmayan sevgili;
öğretemezsin bunu bana

ne milatın sonu
ve nede
milenyum sonu

şimdi tamda şu anda

kasık ağrılarıma d-üşüyor
yaşamın telaşı ki
yanaşıyor
senden çaldığım
bir dokunuş
duvar diplerine
parmakların sırtıma

bir kapı

yarı açık unutuldu
omuzunun saçaklarında

dur orda!

dur...

bana b-ak/
bir cama

duy hiç söylenmemiş
seslerimi/
duyumsa...

ve kokuN
tüm hücrelerine doğru
dokunulmamış tenine
bir sufle/canımmm ki

sarmaşıksın sen
kör ebe oynayan
çocukların
tınısı/diyalaoğu...

kapat gözlerini
ve ses ver
bir soruyu
hatırlatmadan önce

ne kadar güç?
ve nereye kadar göç?

sonra unutulur insan
balık hafızalada ki
gömülür cenazen

ve aynı olur
bütün ölülerin yüzleri ki

inan bana
bu yüzden kısa kesiyorum
saçlarımı
hiç ölmemek için ben.

bir taş değiyor bedenime
ve aklıma bulaşıyor
ve bir harf
bir kuyu buluyor çölünde
Yusufun ki dedim;

senin mi
kelimelerin eksik
yoksa aynımı
herkes senin kadar

anladım
hiç uyumuyor gözleri
sokağın çıkmazlarında
ve hep aynı
pencere...




(...)