Kefensiz zamanlargece biter ve ruh zirvelerinde güneşin alnı doğar aksak yorgunluklar bir avuç dilek doygunluğunda efsunlanır közlenir hisler. kıvrılırken gün kendi duygusuna yazar göğe yükselmiş fiillerin masum suskularını. derki herkes mırıldanmaya başlarken içleri dışlara çelişki ile denge savrulur güneşin rüzgarında yanar geçmiş gecenin su birikintileri ve gözlere düşer cümle süreçleri ama/ ben algılayamam güneşin alevindeki su düğmelerini ne bağlayabilirim ne de yazabilirim su ile buharın bilincini yani hiçbir gün ışığı .. duyguların arasındaki su içimleri hangi toprağın kirpiklerine ulaşır bilemez. susturur. kefensiz zamanları söyle kalbim sen hisettiğin gibi söyle… .... |
harika bir anlatımdı...