MİMOZA KOKUYOR
sensiz bırakıldığım şehir
üşütüyor. gecenin gelişi yumuşacık değil. kırılan bir ayna yüzümü çizen. her dokunuşumda resmine bin çarpıyor yüreğim. yanmış bir orman gibi tütüyor.. bu deniz bu acı su, derin tuzlu mavi , bu şehir, seni hatırlatmadıkça kanatsızım. sevginin, usulca akışına alışık avuçlarım soğuk , sabahların ayazında. kalbimin acısını biliyorum. kalbinin sesini duyuyorum. bir söğüt ağacı kıskanır yüzünü süsleyen gülüşünü. bin bir güzel düşlerin vuruyor şimdi. boşluklarda arıyorum, yosun kokusu sinmiş saçlarını. ve, sadece bir ağaç okşuyor, bir doğum günü ağacı mimoza kokuyor bakışların.. Mustafa kaya / üsküdar |