son
ateşsiz yakabilir miyim dünyayı
gözyaşlarımla boğabilir miyim nefessiz bıraksam bedeni ey dost bir gün toprak olabilir miyim? kurumaya yüz tutmuş bir ağaç gibi son çırpınış bunlar ve ölüme göz kırparken beden ruhunu kaybetme korkusunu taa yürekten duymuşçasına acı acı iç çekmeler ah çekmeler el değmemiş küfürler sinsi planlar... ve sukut içinde şatafatsız gösterişsiz davul zurna olmadan bir güvercin tüğünün süzülüp yere düşmesi gibi... ruh denilen nesne uçuyordu semaya ölüyordum... toprak oluyordum... |