anca görebiliriz olması gerekenler için ne kadar mühlet gerektiğini. Çaresizlik çarparken yüzümüze, zavallıca telaşlarımızın gülünçlüğüne güleriz o an. Sanki her şey elimizdeymişçesine böbürlenirken, zamanın kuklası olduğumuzu fark etmek yaralar yüreğimizi tebrikler

canım gül yüzlüm yüreği güzelim

hayran oldum yine yüreğin sesine meleğim

her zaman hayaranlıkla elimden geldiğince takip ediyorum

seni çok seviyorum bitanem

Harika bir akrostişti.seni canı gönülden kutlarım kraliçem. Bu şiiri siz yazdınız ama bu şiirin bir kahramanı var.Çünkü yaşanan her olay şiiri yazanın başından geçmiyor ki. insana bazen ihamla geliyor,bazen olan olaylardan etkleniyor şiir yazanlar.......Bu kahramanınız çok mutsuz .birisi canını çok yakmış. onu o kadar sinirlendirmişki durduğu yerde duramıyor.Öç almak istiyor ama nasıl.Hayatta en sevmediği şey haksızlığa uğramak.Oda bir dangoz tarafından başına geldi malesef.Nefret ediyor bu olayı başına getirenden.kendi kendine diyor ki......
Nefrete sevgiden daha çok güvenirim çünkü; nefretin sahtesi olmaz.Bu dünyaya Allah'tan başka kimseye güvenmiyeceksin,sen nası onu dost bildin? İşte sana yapyıklarına bak,sen buna layıkmıydın.o kendini bile düzeltmekten aciz biri.Sana her zaman diyorum: Ama sen her zaman insanlara ve dostluğa güveniyorsun.Yazık ediyorsun kendine...
Kimseye olduğundan fazla güvenme beyaz gülün bile gölgesi SİYAHTIR!!!…...... Diyor ve kendi kendine kahrederek uzaklaşıyor olduğu yerden.



Aşk Hikayesi

Başımdan bir kova sevda döküldü
Islanmadım, üşümedim, yandım oy!
İplik iplik damarlarım söküldü
Kurşun yemiş güvercine döndüm oy!

Yağmur yorgan oldu, döşek kar bana
Anladım ki kendi gönlüm dar bana
Alev dolu bardakları yâr bana
Sunuverdi içtim içtim kandım oy!

Sevgi ektim, naz biçmeye çalıştım
Ne zamana, ne kendime alıştım
Kırk senede yedi hasret bölüştüm
Yedi dünya bana düştü sandım oy!

Gönül şahinimi yordum gerçeğe
Sonsuzda yüzümü sürdüm gerçeğe
Teselliden kanat kırdım gerçeğe
Tecellinin sinesine kondum oy!

Abdurrahim Karakoç