Aynalara kilitliyken iffeti
Gönüllü döktü döşeğine miras kalan serveti

İnanırdı Albatros göçlerine!

Tam arkasındaydı…
Gördüm…
Çıplak vücuduydu perdeyi titreten…

Koşularımdan en yorucusuydu hatırladığım
Nefeslenirken bahçe çitlerine yaslanmış
Mahrem yerime dikenli tel battı

Acıdı özüm!

İşte
Tam da o an kıpırdadı perde
Eminim…
Çatı katıydı kır evinin
Ve
Çıplak vücuduydu perdeyi titreten


Rastlantının böylesi
Nefeslenirken
Yeniden aynı çitlere yaslanmış bir başka vakit
Islak öpüşlere boğan dünyayı
Şimşeklerin oynak diliydi sağ kulağımı şehvetle yalayan

İğrençti!

Silerken partiküllü ıslaklığı kulağımdan
Göz göze geldik bu kez çatı katı dilberiyle
Hissettirmeden ölümlü aşka
Tutku sinerjisi yaydı iletken gözlerimiz

Libidolar sinerji kaynağı!

Gelmişken yeri saygılarım Freud’a;
Bakışlar öpüşemezse neye yarardı ki katılımcı dürtü?

Ne demişler;
-İnsan kalbi bu… Yarı kanatlı yarı yel!

Ve
Kimin ola ki durdurun şunları diyen o cılız ses?
Unuttum o sesin sahibini
Sabrı dilimdeki tuza karışamaz çoktan

Üç metrelik kanatlarındayken kalbim Albatros’un
Ne de zordur o sesin sahibini hatırlamak
Bir bilseniz ah…

(Yıldıray Kızıltan)