Bir kadın seyrediyordu içinden çıkardığı kendisiniBir kadın seyrediyordu İçinden çıkardığı kendisini Umarsız Donuk bakışlarla Çıldırmıştı sanki diğeri Sığmıyordu öfkesi içine Sahilde koşuyordu Bütün hızıyla Ve durdu Kumlarla boğuşuyordu şimdi de Avuçlarına alıp sıkıyordu Debeleniyordu Bağırarak ağlıyordu Belli ki çaresizdi Sonra bıraktı kendini Kumların üzerine Bitkin düşmüştü işte Ve kapattı gözlerini Kalktı… Bir robot gibi hareket ediyordu Yürüdü Yürüdü… Bu defa denize doğru Saçlarını savuruyordu rüzgâr Döndü Baktı son kez kendisine Kayboldu Mavi bir ışık huzmesi Yükseldi göğe Ve kadın hala kıyıda Seyrediyordu kendisini… Gülsüm öztomurcuk 1 ekim 2013/22.21 manavgat |
insanın muharebesi
kendisiyle
acımasızca
tebriklerimle yeşil düş'lü şair'im