anne
beni baştan doğur
bu hayat olmadı...

dilim dilim doğradım kelimeleri
neitzche ağlarken
ve savrulurken marlyn in etekleri
ben kusursuz bir şiir yazıyor
ve parça parça ediyordum dizeleri
tanrı henüz ’oku’ dememişti
ama ben yazıyordum
nuhun gemisinden
kaçak bir yolcunun şiirini
o yüzden sürüldüm
geceden
ve hep bu yüzden
sadece bu yüzden
sizin yüzünüzden
neitzchenin göz yaşlarında
marlynin eteklerini düşünüyorum
pornografi
şiirlerime küfür ekliyorum
ve tanrıya sövüyorum
o yüzden yargılıyor melekler beni
lanet olsun
işte bu yaptıkları
bu hikayemin koreografisi
ben ve sen
ben ve biz
sen ve siz
ben de ki sen bana
siz olunca ben
işte bu
kusursuz yalnızlığın senfonisi
tanrıdan af dilemeyeceğim ama
ve şiir yazmaktan da vazgeçmeyeceğim belli ki
henüz sürülmekten korkmuyorum
ve meleklerin yargısı ilgilendirmiyor beni
dilimdeki
o kusursuz yalnızlığın melodisi
ve ben
delirmiş bir şairi
dilimde taşımaktan utanmıyorum
zira
en güzel aşklar
başlı başına delirmek değil mi
belki de o yüzden sürüldüm geceden ben
sadece bir bahaneydi
Nuh’un gemisinde ki
kaçak yolcunun özgürlük isteği
ki ben
özgürlüğü de çok seviyorum
yitirdiğimi bildiğim seni sevmek gibi
düşmek aşkta ve kavga da
kazanmaktır aslında
bilerken cellat hançerini
gözlerin aydınlanır
hatırlarsın
kavga bir eylemle
ve aşk
iki sözcükle anlatılır
oysa dövüşmeyi
ve sevişmeyi bilmelisin
hissedebilmelisin damarlarında akan kanı
ve yeri geldiğinde
özgür bırakmalısın
bileklerindeki deli kanı
parça parça ediyorum şimdi dizeleri
entelektüel tabir ile
Kafkavari
yani Kafkavari
ölebiliyorum
hiç bir anlamı kalmayacak ben ölünce Neitzchenin göz yaşlarının
ya da
Marlynin havalanan eteklerindeki
o ateşli çağrının
belki de bu şiir kusursuz olmayacak
hatta belki de
dizeleri bir lise öğrencisinin
fiziki haritasındaki gibi karmakarışık olacak
coğrafyasını yitirmiş bir iklim gibi
hiçbir aşk başladığı gibi bitmez
ya da hiç bir kavgada düşmez insan
ilk kavgaya atıldığı gibi
bu şiirin son dizeleri de
ilk satırındaki gibi olmayacak
bu dizeden sonra
hiç bir edebiyat kurtarmayacak bu şiiri
ama yazılması gerekliydi
ve bu
yalnızlığın
kusursuz senfonisiydi...
şiir değil
şair bitti...