KÜL GİBİYİM....
KÜL GİBİYİM..
Ben, rüzgâr bekleyen bir kül gibiyim; Öylesine muhtâcım ki sana, Öylesine mahkûm... Hasret ateşi değdikçe bağrıma; Kaç yangın söndürdüm gövdemde, Saymadım... Kaç alev eritti sînemi deldi, Fersâh fersâh duman göğe yükseldi... Kapkara dumanlar gördüm oysa, Aymadım... Ne ümidle esti samyeli, tutuşmadı ocağım Fırtına istilâlarına, mezâr oldu kucağım... Sâdece seheryeli bekledim, Caymadım! .. Gelmedin; is bağladı, kömür oldu közlerim... Gelmedin; ağlamaktan kanla doldu gözlerim... Gelmeyişin, âşığında zehir kusan bir yara Bahtım gibi, çârem esîr, esmeyecek rüzgâra... Öylesine muhtâcım ki sana, Öylesine mahkûm... Ben, rüzgâr bekleyen bir kül gibiyim... |