vaz geçmişliği mi sırtımın kamburuna yükleyip gitmeliyim
ben hep yalnızlık içtim ömrümün kasesinden
gitmeliyim yalnızlığım gitmeliyim
sen kal istersen sol yanım
ben gitmeliyim

kucağımda gölge çiçekleri öbek öbek
sahte bir gülümsemeyi sür dudak kıvrımlanma
kal desen de sahte bir içtenlik konaklamış sol yanına
ben yalnızlığımın içtenliğine gitmeliyim
sırtımda ömrümün yaprak dökümlerinin kamburu
ben gitmeliyim

dün bana seni ötelemedim dedin ya
kal demedin de sol yanın sevgimi kustu
ben neden hissedemedim içtenliğini
neden hiç konuşamıyoruz neden
neden yabancılaştı sözcüklerimiz
başka gözlere kaçamak içtenliğine odaklandı sol yanım
ve kahır içti ömrün kasesinden sevdam
işte o yüzden gitmeliyim

bırak beni bırak sevdan bırakmışken beni
acım/a acım kahır gülleri açıcak suskun dudaklarımda
o yüzden gitmeliyim
ben yalnız doğdum ya
adım yalnız soyadım sensizlik
ben yalnızlığıma gitmeliyim
ben benliğime gitmeliyim

yalnızlığın kahır gülleri açtı
gölge çiçekleri öptü sensizliğin de
burkuldu başka gözlere bakınca sen
ve suskunlaş’tık sustuk
lakin başka dudaklarda konuştun ya
o yüzden ben susuşları mı alıp
yüreğinden ömründen gitmeliyim
nereye mi yalnızlığımın beni doğurduğu zamana
sen olmayan yıllarıma yokluğuma gitmeliyim

mahmudiye düzkaya