Öldüğün yerden başlıyor şiirim.
Bir kum saatini kuruyorum vuslata zamanlı.
Bak, yine büktüm kalemi
Seni yazıyorum sevgili.

Bir şiir boşluğu kadar tökezledim
Ve düştüm günahkar mısraların kucağına.
Biliyorum bu satırlar, ninni gibi gelecektir sana.
Sen kapat gözlerini sevgili,
Ben okurum yine sevdiğin tüm şiirleri.

Haklısın! Olmadı tasım tarağım,
Ama ben, bahtına yazılmış en yüce yazgıydım.
Yalpalanan sesimle avaz avaz bağırdım.
Sen bana, bir tek mutlu söz olamadın.

Yüreğimde birikti yine senli cümleler.
Oysa ben sana yıllarca gülüşü vaad etmiştim.
Nefesine kabul etmedin beni sevgili.
Şimdilerde, içi boş mısralar dolduruyorum kağıtlara.
Kat artık beni kendine.
Uyma nefsine.
Günaha girme artık sevgili.
Aldırma yüreğimde biriken senli cümlelerin tenhalığına.
Sen iste birtanem, günlerce yazılan şiir olurum sana.
Noktasız bir cümle.
Rotasız bir yol.
Adressiz bir aşk.
Kimsesiz bir özne.
En gizlisinden bir sevda.
Olurum işte be!
Ne olur bir kere gel de.

Senin adını söylerken kaç kere yandı bu yürek.
Kaç kez tökezledi kalem.
Kaç kez öldü bu can!
Fazla vakti kalmadı sabrın.
Duy artık, önü kapandı tüm çıkışların.
Payıma bir nebze sen düş.
Mahrum bırakma beni sevginden ey sevgili.!