Kör Askı
umudumun kan revan çiçeği ,
bu gün bir filiz daha verdi ölüme yaş/landı eli kolu bağlı , meydanlarda s/allanıp ibret olamadı âleme her gören rüyada yazdı adını , nice diyarlara yolcu taşıdı heybesinde açık unutulan lamba astarı , uyuttu füzuli aydınlığın göbeğine ne el pençe duruldu, ne de divan kuruldu korkusu yoktu hiç bir cebinde doğuyordu her ayrılığın kürtaj masasında kimliksiz bir piç gömülüyordu ana fikre . . . iştahımız maymunlarla yarışta kulaklarımızı tıkayıp susuyorduk boynumuzda kör askısıyla... Gülşen Mavi |