okuyorum ilk ayet tadında ve söküyorum tek tek/tel tel saçlarından içersinden ben geçmeyen seslerini ki yüzün düş/üyor aynama/mavi bir müziğin odamın duvarlarında bıraktığı neon ışıkları altında..dokunurken sana/sokulurken kimsesiz ve sensiz, ciğerlerime çekiyorum yokluğunu/yoksulluğumu ki yalnızlığımı kundaklıyorum/ölüm diyalektiğinden..



(...)

ve bilki sevgili;

şiirlerin vaha
dudaklarım ıslak
halisünasyonlu düşler
düşüşler yaşıyorum terli...

biliyorum
altdudağını ısırarak bakıyorsun şimdi
hani şimdi
karnı doymamış bir timsah misali
b/akıyorsun kelimelere ki

emin misin
kala kaldığın yerden
dayanabiliyor mu göz bebeklerinin içi
yalınlığım ve yalnızlığım
mutasyona uğramış gibi
gittikçe vahşileşiyor kelimelerim...

bil ki sevgili
sesim soluğuna karıştı
ıslanman için dilimi sokuyorum ruhuna
surf senin dudaklarında bil/iyorum...

(suratımda aptal bir gülümseme ile sana bakıyorum/
geçmişten geleceğe ve kendine yaptığın her şeye)

öfke
kızgınlık
şüphe
gerginlik
yok artık..

şimdi..

tek tek kulaklarımdan sökülmüş sesler gibi

ve çırıl çıplak
ve sağanak
ve gök gürültüsü

kızgınken küsmüş çocuklar gibi
bana yazılmayan harflerin öksüzlüğünde
bir ayrılığı kutsayan deniz gibi
b/akıyorum...

omuzlarına/çehrene
ve dilindeki kıvrıma ki

kızıl ve bir deniz masalı
işte bu yüzden söndürüyorum
yüreğimdeki mumu
ve ihtişamını...




(…)