Her yaşayan can, bedendeki her ruh, dünyaya açılan bütün gözler... Herkes bir kitaptır...
Bir gün gelecek hepimiz okunacağız !

Tozlu raflar şehrinin dar ve sessiz sokaklarında
Matem düşmüş sayfalarına
Bir kitap var oturuyor sokağın en sonunda...
Asil ve gururlu bir aşkı yaşatıyor satırları
Bir anneyi taşıyor sayfaları
Bir erkeği saklıyor kuytuları
Harabeye dönmüş bir eve benziyor
Misafir hüzünleri ağırlayan bir hancı
Unutulmuşluğun ruhuna verdiği sancı




Tozlu raflar şehrinin en üst sokağında
Kitabı buluyorum gri yorgan altında
Yüzüme çarpıyor kum fırtınası gibi tozlar
Yüzünden okunuyor yürek yakan son notlar...




Kalın kitabın ince ruhunda soluyorum
Okumaya başlıyorum hem okunuyorum o anda
Patlayan bombaların seslerine gömülüyor
Bende kayboluyorum tozlu raflar şehrinin dar sokaklarında





Bir kadın buluyorum sararmış bir sayfada
Gözyaşları akıyor ellerimden aşağı
Gözleri açılıyor çiçek gibi hayretle
Bir masal kokluyorum, büyüyen bir başağı
Acı ile dolan içim terkediyor içimi
İçsiz kalıp içleniyorum tozlu raflar yurdunda...




Karanlıklar boy veriyor kalbimizden yukarı
Aradığımız cevher kaybolan yüz akları
Sevgiyle okunmamış yetim cümleler gibi
Suskunluk içip bir kadeh daha
Kadere deyip tokuşturuyoruz....
Sonrasında sarhoşuz, sonrasında kayıp bir kitap oluyoruz
Yürüyoruz tozlu raflar şehrinin dar sokaklarını...