Anne;
“Pepe adamların kıymığı bu
Sürekli yüreğime işleyen
İnledikçe nefesleri
Çıkmadan…”

Say ki!
Kanadı kırık bir dilin ucundayım
Uçurtmalar ağlıyor nazıma
Sokak kedisi Şirvan aç
Yuvası şarapnel
Gözleri engin/


Benim susmalarım
Sizin hıçkırmanızdan
Ve geviş getirerek
Yayılmanızdan belli
Hücrelerime kaynadınız
Soğuk bir savaşın
Tellerinde eteğim
Anılarım puslu
Yazılarım silik


Şimdi;
Bir şiir döşense yüreğim
Siz aklı evveller/
Nereye düşerdi
Yüzünüz…


Annemin soluğu kadarsınız/ki
O üfledi düğümleri yüzünüze
Genzinize gençlik ateşini
Dokuz kulaç karnında
Taşıdı emek dolu
Sözlerinizi…


Kırma dedi!
Ayaz iklimlere yay kinini
Avuçlarını toprakla temizle
Senden olmayanı gör/
Sana geleni ör/
İnce kalbinle


Ör/ki
Cennet ayaklı çocuklar
Mutlu gitsin bahtlarına
Irmaklar yıkasın saçlarını
Zulüm duvarları tanksız
Tüfeksiz olsun sokaklar


Gözlerde açan
Eşkıya çiçeği değil
Gece/sefası olsun
İcabında…


Anne;
Ölüm kaç renk bu ülkede
Ölene…