her söz kendini yazar mesel
bir gelip bir gidiyorsun ya
işte ben o zaman hep şiir

ah be güzelim
kaç dile çevirdim seni bir bilsen
bağırdıkça gerçeği
yüksek sesle gelirdi yankın
mum kokulu düşlerin damlardı geceye
inilmesi güç bir merdivendi yalnızlığın
nerene tutsam alevi
orada bir sema
sema da ay
ay’ı da aldın ya koynuna
yıldızı da
sanki sen isteyince kayacak her dilek
kim bilir kimin rüyasına

heyula gibi kayaydı sevi
kim geldiyse kıpırdatamadı yerinden
çevresinden dolanmayı akıl eden fani

ödedi mi
hem de üstü kalsın dedi

ana avrat düz gitti
dere tepe seyretti
efkâr ile hasbıhâl eden kaderi
rakı masasına buyur etti
“huu erenler
vardınız huzuruma
hele bir deyin bakalım
kimdir sizden daha fena”

efkâr aldı kaderi alnına
bir gömleği vardır her hayatın
bir de hırkası
ya giyersin ateşten olanı
ya da hak’tan olanı


giydi mi
hem de tam bana göre dedi

hayatın gölgesinde duraklayanlar kuyusundan içti
kana kana
yana yana
ohh dedikçe içi
bilmem hangi göz yaşında tuz
mahremini yitirdi
içinde ki geçide açılan çöle vardığında
aşk’ın binlerce tarifi
serap oldu
gerçek oldu
hakikat oldu
hamdı
hiç oldu

oldu da ne oldu
çok seven erkekler kumpanyasında
soytarı oldu
başlıyor başlıyor başlıyor
ahh ne de güzel ağlıyor
değil mi ki hayat bir sahne
yaşamak da komedya
ölmek de

oynadı mı
hem oynarım hem ağlarım dedi