taksim’in ortasında
hiç bu kadar ölmedim çocukken
sokaklarda
barikatlarda
ölüp ölüp dirilip hiç bu kadar anne
burada şenlik
burada ölüm
burada özgürlük
burada kan var
cinayetlere doymuyor şarkılar


ölürken gözlerinden dirilen biri var anne
ölürken o çocuk, dans ediyor sanırsın


bunca yıl, bin defa elden gidince
bunca yıl, ve şimdi anlayınca
ölürsün, dirilirsin ey kelebek sende boğularak
diri bu toprak daha


biriken öfkeden bir ülke yapıldı anne
uyanık hazır ölüydü herkes
açıktaydı...
bu vatan,
bu toprak bizim, bizimdi biriken her şey
ah! bu çocuklar ellerimi de bağlıyor kendine


öylece duruyorsun
ölüyorsun
hepsi bu


öldükçe daha çok diriliyor insan
öldükçe yaramız sarkacak diye korkuyorum
korkmuyorum anne


taksim’in ortasında
hiç bu kadar gülmedim çocukken
yalan dolan
yalan dolandan
hiç bu kadar tepeden tırnağa
burada kıyamet
burada tarih
burada halay
burada aşk var
yaralarıyla düğünleriyle doymuyor şarkılar


gülerken gözlerinden ölen biri var anne
gülerken o çocuk iki gamze arasında




zeki çelik/Haziran 2013-İstanbul