haydi şimdidir gülümsemen gerek an!bu anın ötesi yok...en çok acı veren yanından sevmeli insanı...herkes kaybetme telaşında şimdilerde... yalnızlıgıyla saklambaş oynuyor yakalanan ebe...haydı saklan sende...ne duruyorsun öyle en yalın halınle...saklan duvarların ardına...yüreginin en degerli hazınen oldugunu unutma çok derinlere sakla onu acıtamasın,kanatamasın kımse...


hep böyle olmadı mı ?kıme deger versen senı can evınden vurup kaçmadı mı? e ozaman neden hayıflanır durursun yine...alış buna...kimi çok sevsen en çok oyakacak canını,o kanatacak yüregini...ozaman dinle sevgili yüregim ya çok sev yine gözyaşlarına sarıl uyu her gece...ya da duvarlarını ör görmesin kimse...bilirim korkak değilsindir kaybetcegini bile bile seversin aglayacagını bile bile kocaman gülümsersin...


haydi uyu şimdi yine o huzursuz uykulardan birini...yıne döneceksin yine üstün acılacak kimsen olmuycak yanında üsütünü sevgiyle örtecek bu yüzden sıkı sarıl yorganına...sil aklından eski kabuslarını korkarak uyandıgında sarılcagın bı yastıgın olacak çünkü...bırak ağlasın içindeki kız çocugu o senin en yalın en saf halin...bırakma onun ellerını karanlıkta korkar yoksa birbaşına...haydı git uyu şimdi yineo huzursuz uykularından birini....





sorular yok artık cevaplarda en çok ne söyliycegini merak ederek geçirdigimi anladım vaktimi..oysa söyleceklerın o andan ibaretti öncesi sonrası yoktu..başı sonuda yoktu cümlelerin...öyle başı boş kımsesizce beklerlerdı...bu yüzdensoru da yok cevapta anı kaybetmekte...en çok buna hayıflanmadımı ınsanoglu kaybettıklerının ardından ağlamayı alışkanlık edınmıs yüzyılımın insanı oysa elindeken hiç bilmedi degerini...burda yitirilen ne kaybettıgımız an mı yasanmıslık mı yoksa hayali elinden kaçırmakmı...gerçekliği yaşamak varken neden hep ertesinde yaşar insan zamanın...biriktirir tebessümlerini bile geleceğine oysa şimdi gülümseme vakti aynalara....


sen sevgili ister gel ister gelme,sen olsada bu yürektesin olmasanda...külleninceye kadar çok aglarım belkı ama yaşarım senı yüregimde...bilirim uçurum kenarlarını bir yanın yaşama sevincci bir yanın derya deniz hırçın dalgalı ...ayagın kaysa düşeceksin karanlııga...ozaman gökkusagını görmeyi bilmeli insan sevgili...tutun gökkuşagına daha cok yaşa daha çok gül daha çok kere mutlu umutlu ol...sev ama çok sev....sus yalnızlığım hadi kalk uyanma zamanı şimdi dizlerini kanata kanata yollara düşme zamanı...aglamıycaksın bu defa öğrenemedinmi daha ınsan hep yalnızdır dogdu andan ıtıbaren...acıtırlar ,kanatırlar her biryanını sonrada hiçbirşey olmamışcasına gülümserler yüzüne..hani insan olanın zordur ya bunu yapması kımısıne kolay gelir yakıp yıkmak...hadi yüregim şimdi gitme vaktidir o en çok tadık haliyle yalnızlıgına sarılma vaktidir...bak çok sevdin bu defa o da terk etdip gitme telaşında kendınce hani çok sevmişti seni neden bu kadar çok gitmek istemesi...yıllardır susayan yalnızlıgı dindirecektin hani...kızamıyorum sevdigim sana da kızamıycak kadar çok sevdim seni...yoklugunla sen yıkarken benı bışmıyordun bu kadar çok sevildigini...çok gitmek istiyorsan git sevgili ya gidecekmisin yüregimden...hani demiştin ya buz gibi ellerin içimi ısıttı diye kım saracak senın yoklugun da ellerimi...kıyabilcekmisin nemli gözlerime bakmaya...ben şimdi kaybedemem seni şimdi yıkamazsın benı yoklugunla gidemezsin bu defa izin vermıyorum mutsuzluga yer yok kalbimde...hayır sevgili bu gidiş degil sonralarda gitme vakti...beni yalnızlıgımla bırakamzsın bi basıma şu odada...her yanım senle dolmuşken odamın duvarlarından her an bana gülümserken bana bunu yapamazsın...hep dedim sana varlıgım duacı varlıgına yaradan hepsi sevdi beni tam yok bitti derken açtı tüm kapılarımı..yıne aynısı olacak yine yağmurla ıslanan topraktan yenı filizler dogacak....


sus cümlelerim...gelme artık dilimin ucuna dolanma geceme...rahat bırak beynımı dolaşma kuytularımda...sen gitmedin bende bitmedim...bak gülümse gözlerimden dünyaya....


anlamadın değilmi ne çok sevildigini...sensizligin hiçlik oldugunu...göremedin demi bende tebessümünün dünya demek oldugunu...bilmedin değilmi bu kadar çok sevildigini...evet susuyorum ne zamandır cümleler biriktiriyorum sana...sen gelince bahar gelir evime sen gelince dünya yaşanası olur yeryüzünde....bilmedin değil mi sevgili çok sevildiğini...su içtigin bardaktan bir hafa boyunca sırf dudağının izleri var diye su içtiğimi...çarşaflarımı sen koktugu için yıkamadıgımı sana sarılır gibi sarılıp uyudugumu....sensiz bu eve sığamadığımı...görmedin mi sevgili sen gelince gözlerimin nasılda seviçle dolduğunu....şimdi bana gitmekten bahsediyorsun nicedir...kıyıp gidebilcekmisin seni bu kadar çok seveni ...rahat olcakmı yüregin giderken....benden gittiğinimi sancaksın yoksa...ben sensiz nefes almayı unutalı çok oldu be sevgili...sen gittiğini sanırsın hep te ama sen hep benımlesindir...benimsindir aldıgım nefessindir...direniyorum bak hala yaşama umudum var yitirmedim onca acıya onca gözyaşına rağmen umudumu...sen bittiğimizi sandın ya biz hiç bitmedik sevgili çoğaldıkca büyüdük büyüdükçe acılaşmadık daha çok sevdik....hani şimdi gitmekten bahsediyorsun ya sevgili bırakmam seni bulmusken baharımda gidemezsin bensiz bir yere...rabbime açılan eller geri dönmez sevgili döndürmez benım yüregimi...belkı yanımda olmazsın ama uzagımda bilirim nefes aldıgını...sen hep bittiğimizi sandınya sevgili biz yagmur damlalarının bereketi gibi çoğaldıkça çogaldık sevgili.....