Ay Tutulunca
Akşam olmak üzere
Güneş birazdan kaybolacak Yüce dağların ardında kalacak Hava da kararıp, Gün ışığının yerini Alacak lacivert akşamlar Bu gece dolunay olacakmış Gün ışığını aratmayacak Belki ortalık biraz daha sakin Biraz daha sessiz ve aydınlık olacak! Tıpkı ruh halim Ya da hava gibi bir açık bir kapalı Az önce dolunay vardı Ay tutulmuş bir anda Ortalık zifiri karanlık Ben sustum avaz avaz karanlığa… Gecenin sessizliğini Çakalların ulumaları bozuyor Ama ben korkmuyorum karanlıktan Bir an gözlerin gelir aklıma Çakmak çakmak… O gözlerin var ya! Ay tutulsa da, Onlar aydınlatır karanlık gecemi… Avazım çıktığı nefesim yettiği kadar bağırdım, Duyuramadım sesimi... Ellerim dudaklarımın üzerinde, Karanlığın sesini bastırdı sesim. Sen duymadın! Ben duyuramadım! Ve gücüm kalmadı, kayboldum, tükendim, Anlamadın... İçim yanıp kavrulur Tekrar karanlığa seslendim Yankılanıp… Tekrar bana döndü Benim kulaklarım çınladı Sahi… Sen duymadın mı? Boşlukta yankılanan sesimi… Mustafa KARAAHMETOĞLU |