Holz,haim’da akşam üstleri,
son ışıklarınıda,teslim edince ufka.
Sevgi ve hüzünle çalkalanır içim.
Anılar,parçalanarak çarpar yüreğime
Gözlerim,kederlerini çoktan derinliklerine kapatır...
Holz,haim’da akşam üstleri
Hep yüreğimi kanatır...

Yüreğimde ki, acılarımın adını koyamıyorum.
Sevgisi sıska bir gurbetin içinde,
içimi titreten bu cennet
bu masal ülkesi ve çiçekleri
umut vadetmiyor artık...

Kül rengi bir kalabalık,
kendi geleceğinden korkuyor.
Sevdiklerinin hayalini,
Ruhunun derinliklerine yayılan
çaresizliklerle örtüyor,
Yüreklerini yakıp kavuran özlemlerini,
sevgileriyle büyürüyorlar...

Kendi içlerine çelilip,
en kıymetli anılarını,umutlarını
sevinç ve özlemlerini
sarıp sarmalıyorlar...

Sessiz ve huzurlu kalelerinde,
korkularından arınıp,
küçücük bir ümüdü bile,
sevgileriyle büyütüyorlar...

Sihirli bir su gibi,
duygularının üzerine damlayıp
gözlerinden akıyorum...

Solan çiçeklerini,
yeniden diriltebilirmiyim diyorum.
Fakat herşeyden önemlisi,
Korkunun sessizliği hakim heryerde...

Ümitlerini,
uzaklara sürgün gönderen sessizlik bu.
Öfkeye dönüşen hüzünleriyle,
ellerini ateşe sokmak gibi burada yaşamak...

Hep yıldızsız geceler,
sisli ve soğuk ürkütücü.
Pencerenin arkasında
Özlemin ve sevginin yanı sıra
Ne vahşetler,
ne yalanlar ne oyunlar var...

Yaşanılan her yangının bedelini,
hasrete düşmüş gönüller ödüyor..

Tedirginlikleri,
kuşkuları,
acıları,
öfkeleri ve çaresizlikleri,
şu insan kalabalığında,
namluya sürülmüş mermi gibi
hayatları insanın içini acıtıyor...

Yaşamlarında,
kendilerine ayırdıkları yer,gittikçe azalıyor.
Bilmem kaçıncı vatandaşı oluyorlar,
Kıymetlerini bilmeyen bu ülkede...

Başları öne eğik,
utanç içinde işsiz dolaşan,
onurları çiçek açmış yiğitlerin sessiz çığlıkları,
kaybolup gidiyor,
sevgisi hoyrat bu yaban ellerde...


Ya yeni fidanlar..!
O çiçekler meyvaya döndüklerinde ne olacak..?
Sevdiklerimizde savrulup gidecek mi,
Ya özlemlere sarmalanan anılar.

Volkan gibi,yeni patlayan hayatlarda,
el değmemiş umutlar yeşeriyor.
Ben o minicik yüreklere bakıyorum,
cebimde ki,bütün sermayeyi dağıtıp
yüzlerinde ki endişeleri,
sevinçlere dönüştürsem diyorum.


Bir yanım suskun ve şaşkın,
bir yanım hayalkırıklıkları,
bir yanım hep yanlarında olmak,
bir yanımsa kederli,sessizce yanıyor...


Yüreğim haykırıyor herşeye rağmen,
Yaşamaktan ve umutlarından vazgeçme,
Umuda açılan her kapı sizi bekliyor
Koşar adım ilerleyin ve ,
ulaşın en tepelere diyorum...


15.11.2004
ALMANYA / Düsseldorf / Holz-haim