Sen bilmezsin
Bozkırın yağmur ayinlerinden
Yorulmuş şehirlerinde ölmeyi Almina
Kaçak bir düşü taşlar taşrada ellerin
Toprağa dönmüş yüzümü yıkar sözlerin
Gitmeye meylediyor ayakların
Oysa arkanı döndüğün her keder
Gölgen gibi ardından gelir

Sen bilmezsin
Bu nasıl gidiştir
Bastığın topraklarda
Ölüme nikahlı ihanetler dirilir
Toprak özlediği yağmurları devşirmek için
Mai atlaslar gibi adımlarına serilir
Ateş çiçeği ,yürek göçeği
Şafak tortusu,aşk yortusu Almina
Cennet-i âlâya nefti gözlerinden mi gidilir

Sen bilmezsin
Dağların birbirine sır verdiği yollarda
Kan kaybeden harflerle yakılan ağıtlarda ağlamayı
Uçurumlarda açan gelinciklerin şakaklarında
Bir çıban gibi zonklayan kederleri tanımazsın sen
(B)aşka yanıp da aşk olmayı bilmezsin Almina
Göze alamazsın gözden çıkardığın beni
Rüzgarı karşısına alan yağız atların
Toynaklarından dökülürken sevda türküleri
Gittikçe yakınlaşan (t)uzak bir şehre kurarsın kalbini
Karartırsın bekleyişlerimi kutsadığım mabedimi
Soluğu kesilir gizlice koynuma aldığım umudun
Eğilir başım, yıldızlar kayar gecede
Gün aymaz olur takvim yapraklarında
Ezberletirsin yokluğundaki çokları
Sağır ve dilsiz kalır
Çınlamaz olur sedirlerin kozalakları

Sen bilmezsin
Yarım kalan aşkların pişmanlığında
Sessiz harflerle kendine kurşun döken yürekleri
Serkeş baykuşların ağızlarında taşıdığı
Uğursuzlukları umursamazsın sen
Duymazsın ıssızlıkta kendini çoğaltan sesleri
Ayaklarımı acemi intiharlara sürersin Almina

Sen bilmezsin
Odalarını çoktan boşalttı kalbim
Nefti gözlerine çığ düştüğünden beridir
Göğünü kaybetti düş uçurtmalarım
Bitti ciğerlerime doldurduğun nefesin
Bu nasıl bir susuştur ,nasıl bir kıyıştır
Yol kesiyor bedenimde
Kendini bileyen bir bıçak gibi ellerin
Alnımda can veriyor sendeki yazgım
Davetkâr kapılar açılıyor toprakta
Bir kez ölemiyorum layıkıyla hayatta
Defalarca ölmüşken aşkta
Bu, çehresine hüzün düşmüş yaşam senin
Sende doğdum ;sende ölmeyeceğim
Aşıklar ölmez ki Almina