SON PERDEKadın, Bir resim çiziyordu Çizgiler kapatmasa da tuvaldeki yırtıkları Fırça dansındaydı aşkın Adam güç bela tutunup tuvale Gülümsedi bıyık altından birkaç kere Adam, Birden çatıveriyordu kaşlarını Kabaran öfkesine esir Boyalar sızıyordu yavaş yavaş kan kırmızı Sanki değişiyordu aşkın rengi Kadın, Rotasını değişince birden Adam tepetaklaktı tuvalde Her şey siyahla beyaz gibi Denizler siyah, dalgalar beyaz Geceler siyah, düşler beyaz Yavaş yavaş şekillenirken resim Adam, Ürperip fırlıyor ayağa Kendine güçlü, Kendince yiğit, Yiğitliği başına bela Kükremiş aslan misali Fareden korktuğunu söylemekten aciz Kadın, Ürküyor bakışlardaki öfkeden Boğazında düğümleniyor sözler Güya mutluluk resmi çizecekken, Bak şimdi şu Allah’ın işine! Neye niyet, neye kısmet Adam, Körkütük sarhoş Aşk iksiri içmiş güya Kadın şaşkın ve çaresiz O zaman neden bu hoyrat? Yaşamın oyunundan bir perdedir sahnemizde Yan yanayken ayrı geçen zamanlar Kadın, İç çekiyor zerresine kadar işleyerek hüznü Yabancılaşmışlığının farkında fırçalar Atsa atılmıyor, Satsa satılmıyor Boşa geçen onca yıl Kaderine sayılmış besbelli Adı aşkken yalnızlığın Adam, Devriliyor boylu boyunca Anlaşılan yetmemiş yiğitliği Bir yokluğa direnmeye İki damla yaşla ıslanınca Dağılıyor tuvaldeki resim Kadın, Güneş’e dönüyor sırtını Adam, Güneş’e bakmanın hayalinde Aşk denilen bu oyunda; yavaş yavaş kapanıyor son perde |
şiir görsellik ve yazım olarak çok güzeldi
kutluyorum kaleminizi saygılarımla