kanatsız merhametin süzüldüğü
leylak renkli “günah” yazısını urgan niyetine boynuna saran
aşk’tan hep dul kalmıştır
dünyadan da koca bir yalan
tanrıdan kalansa hep hüsran
-adam nefsi ile döllüyor ihaneti-

bir kentin sabahında “sahte umutlar pazarı” kuruluyor
ışıksızların teninden yayılan merhametin mükemmel uyumuyla
ne ayıp dinliyor elleri
ne de secde ediyor nefesi
kızılımsı bir karanlık soluyor ölümü
-kadın çığlığı ile bütün kelebeklere ömür-

kimselerin hiçliğinde boğdukça nefreti
gördüğü yüzler tanıdıkları değildir
acı çeken inleyen
biçimsiz figürlerdir
arafın derinliklerinden “aşk” diye gelen
-adam yanaşma sabahın kızlığını bozar her intihar sonrası-

aşınır durmadan sözcüklerden bozma dualar
dudaklarda bıraktığı buruk acı
tebessüme gebe kalınca doğurur sevdayı
umudun atını kırbaçlayarak dört nala
ateşli sabahların teri ile yanana
-kadın kokusundan geçer bir cinnetin en masum hali-

dudakların sözlerle gömüldüğü her elveda
kirpikleri aralar sızmak için göz bebeklerine
orda hareketsizce çiçeklenir aşk
dünyanın bilmem neresinde
ve bilmem hangi çölünde kervanlara konuk olur
-adam küçültür hasretinin coğrafyasında kadını-

durulandıkça yar sinesinde
yedi günahın evladısın
yalan uyudukça başucunda
dil kesiği intiharlar saklar acını
kalp uyanır kendi matemine o an
-kadın yerle gök arasında mukabeledir zikrettikçe adamı-

bir kadındı eskilerden konuşan
bir adamdı
kendi yazdığı notlardan
kaderine niyet çektiren...