Parkın oturaklarına oturmuş,
Geçen günlerine kafayı yormuş,
Yanında oturan amcaya sormuş,
Gördükleri güzel güne ağlamış

Çocuklara bakıp içi dağlanmış,
Kuru dalda sallandığı yalanmış,
Çektiği kötü kadere bağlanmış,
Geçirdiği kötü güne ağlamış.

Pencereden dışarıya bakarmış,
Karanlıkta idareler yakarmış,
Teneke sobaya odun atarmış,
Çektikleri çilelere ağlamış.

Çalışmadan elleri nasır olmuş,
Güneş altında kalmış benzi solmuş,
Sabahlara kadar buğdaylar yolmuş,
Başından geçen kadere ağlamış.

Of çekip kalkıp’ta gitti evine,
Anlatacaktı elbette birine,
Serdi çulu yatmak için yerine,
İçini çekip uykuda ağlamış.

Mustafa bunu şiirinde yazmış,
Rüyada mezarını kendi kazmış,
Çektiği dertler birden bire azmış,
Bu insanlar’la oturup ağlamış.

Mustafa HAMİŞ
Afşinli ŞAİR

03.06.2000