Dünya ağlamalıdır
Bir kadın ağladığında!
Tefeci kadınların sidik yatağı
Boş mezra yatağı sanki…

’Benim hüzünlü orospularım’
Bırakın ırzına geçeyim bu insanların!

Biri var orada
O İki küçük çalı arasına sıkışan

Rüyamı öldüren adamları sevdim
Nedensiz yere ömrümü ipotek eden
Öptükçe irinlerini yüzüme kusan
Çalı arasına sıkışan o adamı sevdim
Geçti gitti!

Bak Çerçiciler geçiyor
Torbalarına ihanet etmeyen
Şehrin yeraltı kadınları bunlar
Hüzünleri balkondan asan kızlar…

Sidik kokuyor yüzüm
Yıkadıkça eline yapışan
Öptükçe suratlarına işeyen sidikler!

Elleri gövdesinden büyük
Koca yüzlü adamlar
Yüzünüz klozet kapağı kadar kirli!
Yutmaya hazır (bok) peşindesiniz sanki…
Orda kaldım o bitmeyen akşamlarınızda
Ayak parmaklarım yırtık ve kirli
Aralarına dudaklarımı sıkıştırdım
öpmek ister misiniz?

Göğsümden bir parça koparıp
Yoksulların sidik kokan evlerine asın
Yüzümün yarısı orda çünkü

Hadi gidin benim hüzünlü orospularım…
Bende gittim…