ŞAİRLER HEP AÇ ÖLENDİR
kalem kötüdür perdeleri aralayan,yüzleşmekten korkmayan
faili meçhul delillerini kalemini şahit tutan idam sehbasına vuran,mürekkepi akıtan nefes verenin hafızasında saklananları ortaya koyan gizli ruhların itirafcısı başrolünde oynayan kimsenin cesaret edemediği hisleri paylaşan kimi zaman vurdum duymaz suyun akıntısana kendini bırakan darağacının yağlı ilmiğini bir harfle boynuna dolayan iyilerin aydınlık yüzünü mermerlere kazıyan kötülerin fermanını mührü vurup sahibine ulaştıran dengeleri alt üst eden gecenin diyer yüzünü karanlık kılan kendine ait fikri okuyana bırakan,içten pazarlık unsuru olmayan var olan duyguları,en büyük parcasına sahip olan kendinden çıkan her tümceyi dokunanın aldığı kadar yaralayan ölmeden öleceğini bilen,ileriye dönük cevabı arayan hergün ölmeyi göze alan,hergün yeniden doğmanın mutluluğunu yaşayan kalem kötüdür dostum ;şairler kötüyü sevdiklerinden değil ölümden körkmadıkları için kötüdür,içmeden sarhoş olan sevilmeden sevebilen aşk yolunda göz kırpmadan boynunu ortaya koyan acılar güzeldir şair için ne kadar çok acı o kadar çok kelime dokunduran şair uzakları yakın eden, ulaşmak istediği kalemi kadar yakın mesaferler mesela kadar basit ,farzet kadar uzaktırda ondan yükü olanlara yardım etmektir ezilmeyi göze alan gücünü yüreğinden alan,yıkılmaz bilektir,söz uçar yazı kalır diyen şair kuru ekmeği saray sofralarına çevirecek kadar zengindir. aç olanlar için ölüm orucuna başlıyacak kadar çömert mevcut olan harfleri bir araya getirmek dünyalara bedeldir. şairler hep aç ölendir. |