fırtına koptu
şehir korktu,sen yoktun
fenerinde ışık yansa
yol bulur limanına gelirdim.
gidişin ihanete varış olmamalıydı
saklı suç üzerime kaldı.

bileklerimi sıkan kelepçeler
şehrin yüzü yağmurlu
kaldırımlar ıslak artık.
bilmiyorlar nasıl ıslandığımı
gri rengi yüreğim susuyor
dışarı atıyorum kendimi.

intihara yakın sesin
iniltisini duymak istemiyorum.
oysa;gittiğin kadar uzaktın
bıraktıklarınla kaldım.
sabah bir kuytu köşe
uykumun derinliğinde yürüyorum.

gel diye bilme ihtimali
devrim çığlığı sokaklarında
sesini yitirmiş bekliyor.
yürek bu paylaşmak istiyor
onurlu yaşama yalanı,parçalanıyor
nicedir;söylemediğin sözler aklıma yapışıyor.

kabullenmek yalan olsa
dualarım kısık gözlerimden akıyor.
gökkuşağı çıkar umudu hala yüreğimde var.
gözler gökyüzüne bakardı
belli belirsiz utançlarım aramaklı
emanettin hatırası vardı.

sitemin acı güllerini tutan ellerim kanıyor.
ah bir dönsen yada gel desen,
varsın yalan cennet
ihbar ihaneti olsa ne çıkar.
her sabah,dert gecesi karanlığı çökse kabulum.
sen bilmesen de olur dedirtiyor.

belirsiz bir gülüşse,yalanı mutlu eden
bak yüzüme ama sen yalan ol,yeter ki gel,
emaneti korudun mu diye sor,
cezalarını çiğ tanesi sayarım.
bilirmisin gözlerin bedenime dokunduğunda,
yüklediklerin içimde kalmış.

bak şimdi filizlenen diz boyu çiçekleri
sarmaşıklar dolanmış.
akşam oluyorsun,
sabahın tan vakti güneşi içime dolarken,
acılarımı yeni bir güne ekliyorum.
iki kapı arasında kalmak ne demek bilirmisin
açmak zorken kapamak ölüm bana.

terbiyede oluyor insan
öğrendikleri acı olsa da
sen geç dediklerin
aklıma erken geldim anlamları
beni sana bağlayandı.
yanıma aldıklarım gözlerinmiş
hak ettiklerim son usta çırak ilişkisi acısı.

içime düşen çaresizlik
keşfini bekleyen bir söze teslim olmuşken
yelkovan akrebin merkezinde dönüyor.
dön gel demek,zamanı geri döndürüyor,
Yanımda olsaydın,bilindik süreçin adı zaman geçiyor olsaydı.
nakarat bölümleri kalsaydı.gel demek kadar zor seni sevmek biliyorum.

söylenecek çok şey vardı,gittin
yitirdiklerime bir yenisini ektin.
muma üfler kadar basitti nefesin
gecemi,karanlığa mahkum ettin,
kal desem kalırmıydın.
görmedim gittiğini karanlıktı ne yazık.

oysa gözlerimi kapatmıştım,olmasın sana ayıp.
artık doğmasın güneş,görmesemde olur.
gözyaşlarım karanlığa alışıyor
gidişin elveday’dı,içimdeki acı ne garip.
dün ayrıldık;eskidi,yoksa biz çok eskiden’mi ayrıldık
hak etmediğin cümleleri kurmak kolaydı,şimdi kelimelere yazık.

beklentilerimin içinde bir tek zaman kavramı yoktu,
senle yaşam ömrüme ömür katan zamana katık’tı
mesafeleri aramıza koydun da ne oldu şimdi
sana gidiş biletleri alırdım,dönüş bileti çıkardı,
uzak değildin aslında,bir bilet kadardı mesafeler.
sitemlerim sana değil o az dediğimiz kadermiş mesafeler.


Önemli ve önemsiz diyecek kadar BASİT’ti hayat.
Kim neyi ne kadar önemsediği ile ilgiliydi yaşamak.
Üzerime yapışan tüm olumsuzluklar biliyorum benim değildi.
Verdiklerimi alamadıklarımda kalan basit şeylerdi.
Önemli saydıklarım başkaları için önemsizmiş meğer.
Bir kişinin katığı iki kişiyi doyurmaktı önemli basit değer.