kalem kötüdür perdeleri aralayan,yüzleşmekten korkmayan
faili meçhul delillerini kalemini şahit tutan

idam sehbasına vuran,mürekkepi akıtan
nefes verenin hafızasında saklananları ortaya koyan

gizli ruhların itirafcısı başrolünde oynayan
kimsenin cesaret edemediği hisleri paylaşan

kimi zaman vurdum duymaz suyun akıntısana kendini bırakan
darağacının yağlı ilmiğini bir harfle boynuna dolayan

iyilerin aydınlık yüzünü mermerlere kazıyan
kötülerin fermanını mührü vurup sahibine ulaştıran

dengeleri alt üst eden gecenin diyer yüzünü karanlık kılan
kendine ait fikri okuyana bırakan,içten pazarlık unsuru olmayan

var olan duyguları,en büyük parcasına sahip olan
kendinden çıkan her tümceyi dokunanın aldığı kadar yaralayan

ölmeden öleceğini bilen,ileriye dönük cevabı arayan
hergün ölmeyi göze alan,hergün yeniden doğmanın mutluluğunu yaşayan

kalem kötüdür dostum ;şairler kötüyü sevdiklerinden değil
ölümden körkmadıkları için kötüdür,içmeden sarhoş olan

sevilmeden sevebilen aşk yolunda göz kırpmadan boynunu ortaya koyan
acılar güzeldir şair için ne kadar çok acı o kadar çok kelime dokunduran

şair uzakları yakın eden, ulaşmak istediği kalemi kadar yakın
mesaferler mesela kadar basit ,farzet kadar uzaktırda ondan

yükü olanlara yardım etmektir ezilmeyi göze alan
gücünü yüreğinden alan,yıkılmaz bilektir,söz uçar yazı kalır diyen

şair kuru ekmeği saray sofralarına çevirecek kadar zengindir.
aç olanlar için ölüm orucuna başlıyacak kadar çömert

mevcut olan harfleri bir araya getirmek dünyalara bedeldir.
şairler hep aç ölendir.