Bizim çocuklarımız özlemeyecek bizler gibi çocukluklarını;
dizlerinin kanamasını, kahkahalarını.
Düşünüyorum da, hala sevdiğim ekmek arası domates, peynir, kapı arasından annemin elinden kaptığım.
Gece sesi yankılanırdı sokakta duyan kim ara bul saklambaç oyununda.
Benim kızımın üstü hiç kirlenmedi.
Oysa benim kulaklarımda ; bahçede hortum, altında çamurum aksın diye bir terlik elinde annemin,
Mahalleyi aya kaldıran feryadını.
Yoldan geçen her amca, her teyzeden aldığımız pazar sabahı; al al elmaları domates, salatalığı.
Kedi köpekle oynadığımız elim sende maceraları,
kaleye kocabaş geçerdi, havlardı atmayın topu, beklerdi garip tutacağı anı.
Sırlarımız bile vardı, unuturduk kimin söylediğini ama sırdı.
Güvenmeyi unutmayışım bundan sanırım, satmayışım dostları .
Sevmeyi öğretmişlerdi bize mayamızda hamuru, harmanı .
Korkmayı öğretiyoruz çocuklarımıza.
Kötülüğü anlatarak, öğretiyoruz birazda kötü olmayı ...
Demet Erdoğdu