Hüzün Kere Hüzün
Bir sarkacın ucunda yüreğim.
Gider hüzün, gelir hüzün. Hep hüzün yağar üzerime. Çiçekler açar hüzün, solar hüzün. Oysa doğumum güzün olmuş, Düğünüm güzün. Ömrüm olsa olsa, ne kadar olur uzun(?) Hüznün müptelasıyım her mevsim. Güneş doğar hüzün, batar hüzün. Mevsimsiz kar düştü saçlarıma. Kârım hüzün, zararım hüzün. Hüznün resmini çizemem ama Yazım hüzün, kışım hüzün… Dört işlemi dört mevsime dağıttım. Çarptım, böldüm, çıkardım, topladım hüzün. Ankara,16.12.2007 İbrahim KİLİK |
Fakat biraz ümitsizlik yüklü.
Ye’se düşüren mısralardan ziyade ümide ve şevke kanatlandıranlara çok ihtiyacımız var.
Hele aşktan, vecdden mahrum sinelerinize vaziyet ettiği,
hissizlik ve duygusuzluğun revaçta olduğu böyle bir devirde...
Ümit solukla dostum. Aşk solukla. Vecd üfle sinelere...
Devrin şiir ve nesirde tek ilacı bu...
Sizden daha güzide, sadra şifa, yaralara merhem şiirler bekliyorum.
Selam ve sevgiler.