Düş Ülkesi...
’düşler ülkesindeki tüm çocuklar için’
Bir çocuk kesti yolumu, Karanlığın tam ortasında. Amca dedi Ne renktir İstanbul’da deniz? Gökyüzü ne renk? Dedim hepsi mavi. Peki dedi mavi neye benzer? Dedim gözlerin. Aktı çoçuğun gözleri avuçlarıma. Al dedi amca, Bana İstanbul’u getir bunlarlarla Bana maviyi getir Söyleyemedim çocuğa, Artık onun da kirlendiğini, yitirdiğini, tüm maviliğini. Kalakaldığını öylece karanlıkta. Sonra yine sordu çocuk Amca dedi Ölenler hep oraya mı gider? Annem orda mıdır, babam orda mı? Dedim onlar artık senin içinde Yani yüreğinde Açtı kalbini çocuk Al dedi amca Bana annemi getir, Bana babamı getir bununla Dedim onlar artık düş ülkesinde Düştü yollara çocuk Kayboldu karanlıkta. Bağırdım arkasından, Gözlerin, yüreğin bende kaldı! Neye yarar amca dedi, İstanbul’u görmeyince göz. Neye yarar kalp, Annem olmayınca... |