Bu şiire her ne kadar kendimi düşünerek başlasam da, şiir yolunda yıllardır birlikte yürüdüğüm ve kendisinden çok şey öğrendiğim Afet Kırat ablama ithaf ediyorum.
Bu şiirin çıkış noktası senin bana yazdığın bir yorumdur, uğradığın haksızlıkların ve başımızın belâsı şiire kırgınlığının farkındayım, dilerim bu şiir sana morâl olur güzel yürekli can ablam.

Hecenin ecesine, Afet Kırat ablama, saygıyla.


Bâzen tasavvuf oldun, döndün semâzen misâl
Dağlarda düzgün odun aradın Yunus gibi
İbâdettin, duâydın, Rabb ile umdun visâl
Bir dem Yusuf’tun, yerin, karanlık kuyu dibi

Bâzen hicve dönüştün, hak edeni taşladın
Gördüğünde insanın, insanlara tersini
Kâh ılımlı konuştun, kâh söze sert başladın
Bâzı zaman ders verdin, bâzen aldın dersini

Bâzen memleket oldun, vatan vatan çağladın
Uyandırmak istedin uykudaki milleti
Her şehit haberinde mısrâ mısrâ ağladın
Kınadın, lânetledin terör denen illeti

Somalideki açlık, Filistindeki kandın
Afrikalı çocuktun, feryât ettin arada
Irk, dil, din ayırmadın, insanlık için yandın
Merhem olmak istedin gördüğün her yarada

Bâzen nârin çiçektin, tabiata yazıldın
Damla damla yağmurdun, ya da coşkun bir dere
Etkiliydin, güçlüydün, yüreklere kazıldın
Bâzen anlaşılmadın, okundun birkaç kere

Şöyle bir düşündüm de, şiir, sen ne çok şeysin!
Kâh yârin hilâl kaşı, kâh gözünün elâsı
Kadehe konulmadan içilen tatlı meysin
Senden kurtuluş yok mu a başımın belâsı!

Mustafa Çetiner.
22nisanikibin13.

.