Siyah Beyaz
Kanayarak kollarını dört bir yana açıyor nisan
Dökülüyor sözcükler ve ıslanıyor kağıdın ruhu Dağa, taşa, buzlara, tozlara Denize atılan şişenin içindeki kağıda Gecenin karanlığına Yazılıyor şarkılar Ah bu bengisu Hayat veriyor bahçelere ağaçlara, çiçeklere En çok da karanfillere Bir katre de benim için diyorum Kurumasın çitlembik ağacı Her dinleyişimde kendimden geçtiğim balattır gözlerin Dizelerinden yükselen şarkıdır Yaşama sevincimi tazeleyen Göğü denizle birleştiren Kanayarak açıyor kollarını nisan Eriyor yüreğim Soluk eflatun rengindeyim Gökyüzü daha bir mavi Gökkuşağıysa bugün siyah beyaz Barba |
"Her dinleyişimde kendimden geçtiğim
balattır gözlerin"
insanın sevdiğinin gözlerini şiirle özdeşleştirmesi ve şiirce tariflemesi...
ne hoş bir tanımlama...