Aralık ayın son haftasıydı. Kar kuşların, bir haftadan beridir kar müjdesini vermişse de beklenen kar hala yağmamıştı. Meteorolojiden gelen haberler ise son otuz yılın en çok kar olasılığını duyurmuşlardı. Şu ana kadar beklenen kar hala yağmamıştı fakat kar bulutların yoğunluğu görülebiliyordu.

O ile O, gemileri yatık bir limanda sohbet ediyorlardı; rüzgâr, aşkı fısıltılarla getirip önlerine koyarken sözleri şiir gibi akıyordu. Akan ne? Bakışlarıyla aşkı, sözleriyle geçmişi dokunuşlarıyla geleceği mahvedeceklerini bilmiyorlardı! Yasak aşktı onlarınki… Büyük aşktı… Unutulmayanlaraydı bu şiir!


ÜSTÜ KALSIN

— Siyah gözlerime buğuların;
Buğuların maviliğine seni yazıyorum
Her yağmur damlasına
Dudaklarıma seni söyletirim!



Bir sahildeyiz; hayal et!
İçinde olduğumuz bir soğuk dünya
Kuzey rüzgârı bizi yalar!
Ellerimiz olmazsa üşürüz!

— Ellerim saçlarına değen parmaklarımdı
Parmaklarımı budadım
Gül boynuna, gel de sarıl bana!
Sarmaşık olalım!


Martılar boğum uykusunda
Biz hale aydınlığın
Bir gecesinde;
Münzevi hayatı sorgularken
Deniz kabarır,
Dalgalar kudurur;
Duygularımız olmazsa
Bizi de vurur yalnızlık

— Haydi, Şarkılar söyleyelim
Kuşlara… Bazen de kendimize
Kendimizin yalnızlıklarına…



Sırtı balık yolarda yürüyorum
Kaygan gülüşleriyle
Bıçak sözleriyle
Hayat bize sırıtırken!
Yaşamaya…
Yaşanacaklara
Unutulmayanlara yazıyorum
Bu şiiri
Bu yüreği…

— Gözlerim sende kaldı
Gözlerim senindi!
Ellerimi vermezsen de olur...
Üstü kalsın aşkım!