Öyle bir zaman diliminde karşılaştık ki sanki durmuştu an. İkimizin minik taşları birden yan yana düştüler; o kadar düzgünlerdi ki yerleri... Farkettik ...sonsuza kadar sürecek zannettik, yanıldık...
Hareketlendi durmuş olan dünya aniden. Ateşin beni ısıtmaz oldu, üşüdüm yalnızlıkta. Çabaladım, seslendim sana.Sesim ulaştı bütün kalabalığa ama duyamadın , sen yanılsamalarda.Kimsesizliğe alıştım su ara, yürüyorum çıkmazlara. Ve kuramıyorum artık tamamlanmış cümle...Önümde arkamda benimle yürüyen de yok...

Sen ateştin ben su, sen akıldın ben yürek, sen harekettin ben huzur, sen zamanın kendisiydin ben sonsuzluk...

Kırılganlığımız, yitirdiklerimiz güce dönüşür; kader bilgeliğe; bu anlayamadığımız oyun içindeki isimlerimiz bir aşk trajikomedisi olarak anılır ilerde; siyah doğan güneş şimdilerde zifiri karanlığa sebebiyet verebilir belki de ama içsel aydınlığa dönüşür acımız eskiyince; mahkum olsam da gölgelere bilirim geçici bu süre...bulurum elbet yolunu bana verilen rol ismin içindeki gerçeği ve görürsün bir gün elbet sen...

Bir tek şey anladım ki hayat ve aşk kırmızı bir gece, gizemi barındıran içinde...


Değerli dost kalem; öyküleşti kafamda bu şiiriniz nedense; daha kısa yorumlayamadım :)
Ben bu şiirinizi bir ayrı sevdim; çokça şiirdi ki kafamda bir kitap oluşturacak kadar çok şey çağrıştırıp bu kadar net ifadelere gizlenmiş bir şiir daha okumadım desem yalan olmaz.

Kutlarım yürekten güçlü kaleminizi

Saygım her daim