Sonu olmayan bir yolculuğa seslenişti bu
ve sonra zamanda yalvardı, dizlerine kapanıp
her battığın an acıyan canının en içinde saklı
seni kendinden uzakta bulup
sonra kendine çok yakın bir yerde unutan

Kimseden değil ,sadece kendinden korkan
korktukça kaçan ve düşmeye yüz tutan
eksik, yaşlı, unutkan, çaresiz ama umutlu
bir aşk edasından sarılıp hayata
bir başka güneşe doğru yüz çeviren

Ve yine kendi ayaklarına takılan
düştükçe kanayan, kanadıkça ağlamayan
kalbinin yarıçapında gömülüp kalan
merkezsiz, mektepsiz, mektupsuz

Bir kağıt ve kalem eşliğinde
yedi tepesinden uzak şehrinin
bekleyiş kokan, sevda taşıyan
adının ağırlığında değil
arkasında bekleyip onu koruyan

Kendi yalnızlığına sığınan
bir mekanda kaybolmayı uman
her kayboluşta var olan
bir şiir dizesi yahut bir şair bozuntusu

Herkesi sevip en az kendi kadar
her şeyi ayrı yazarak yaşamaktı
hayatın kendisine öğrettiği..

-ve ben o şair bozuntusu, diyorumki

Aşıklar tek kişidir
tek kişilik oyunlar gibi
aşk’lar çok kişidir
ölümün soğuk yalnızlığı gibi…samettaydas 13 mart 2010 cumartesi