ZİYAN-I İNSANBiz olmasak kim doldurur resim çerçevelerini Tabiat kime sunar eşsiz kölelerini Çıraklar gibi acemice yok ediyoruz dünyayı En büyük yargıcı insanın mahkum-u vicdanı Gün gün ışıklar sönüyor yürüdükçe Her gün bir parçamız ayrılıyor büyükçe Çiçekler açmıyor zararlı yolumuzda Aslında kalbimiz de var korkumuz da Şehirleri yakıyoruz seherden önce Gece yuvasızlar yurtsuz ölünce Ormanlara düşman olduk yalnızken Ziyan-ı insan dünyaya batan diken Ve toprağın kanadına sığınırız acımızdan Yine ona döner ona sarılırız derdimizden Kim bilir kaç yıl geçti böyle zararla Yalan yanlış ne ararsan ziyan-ı insanda Anlamadık biz doğanın kıymetini Erkenden içtik pişmanlığın zehrini Bilinmez bu yoldan gelip ve giden Dünyada düşürme iyiliği dilinden… 01.05.2010 |