Ağlarken;
bir masum çocuk.
Gazaplar üstüne çöker.
Ne derdi vardır bilinmez, garip dünyada,
Bütün kasvetler üstüne çöker.
Bıçak olur rüzgâr eser delice.
Yırtık elbiseli, çıplak ayaklı masum çocuk.
Boş bir handa duru gibi soğuk zeminde,
Hem de hayatın o ilk deminde.
Dünyaya gelmişti büyük yeminde.
Kimse bilmez halini hülyalardadır.
Ana yok, baba yok şefkatten uzak;
Belki de bilinmez rüyalardadır.
Ağlar avaz avaz, halinde keder.
Bir yol var önünde. Gidilecek!
Yaratan;
Alnına yazmış kader.
Lal olmuş diller, Söylemez.
Duymaz olmuş kulak, görmüyor göz.
Ne çekirdek kalmış burada nede; Öz!
Sadece söyleniyor, haykırıyor dağlara,
Ben;
Masum, yetim öksüz ,kimsesiz,
Beni duyan siz
Eğer; Eroğlu erseniz,
Haydi tut ellerimden, al sar beni
Isıt.
inan ki halimde yok bir kasıt.
Götür beni buradan kavuştur,
Küçük dar sokaklardan, beni anneme savuştur.

Celaleddin ÇINAR