Çocuklar büyür ama çocukluk büyümez.

Doğruyu görmek için doğuruldum ben,
Ki doğrulduğumda, düşürmüşler bedenimi.
Annem, ’hatta’ gitmiş, gelecekmiş,
Babamı zaten hiç bilmedim.

Denizleri içtiler karşımda,
Karışmamam istendi akıntıya, boğuldum sıkıntıya.
Topraktır yaşamsal özgürlüğün sınırı,
Ondan bile oyuncaklar yapardım,
Gözyaşıyla!

Sorun bana, söyleyebilirim dünyanın yedi rengini,
Siyah, siyahtır sadece,
Mavi de mavi!
Mutluluğu pay edebilirim sizinle.
Işıklarla oynayabilirim,
Karanlıkta her gece!

Hesap sormam ama,
Yapmam sizin yaptığınız gibi!
Büyütülecek bir şey değil bu esasen,
Gökyüzü, dalga geçerdi denizlerimde,
Ve hayat boyu gülebilirim, buna istinaden.

Büyürüm belki, yarının düne aktığı bu zamandan,
Yarının asla yarın olmayacağı bir ‘ana’,
Aniden!
Belki de büyümem,
Doğruyu görmek için doğuruldum ben!

| Emrah Nargöz
| 5 Nisan 2013 Cuma, 18:40