İnsanların mevsiminden güzdü
Ve seni bekliyordum.
Neden beklediğim önemli değil.
Günler, saatler, dakikalar
Bıktılar sensiz olmaktan
Canları sıkıldı,
Çekip gittiler benden azar azar
Kaldım ortada, tek başıma
Kala kala mum gibi yandım, eridim ve söndüm.
Günlerin aydınlığını gecelerin karanlığı ile örttüm.
Bir zamanın artıklarıyla kaldım,
Durulmuş ve hüzünlü...
Ne var, dediler bana takvimin yaprakları
Kimi istiyorsun ? Neden onu bekliyorsun?
Kaç kez dalga geçip, güldüler ...
Önce sen, çekip giden
Sonra, anılarımla ve acılarımla
Kalakaldım tek başıma
Yalnız bir güz gibi...
Ağaçların üstünde ne gecede ay, ne gündüzde güneş
Parlayan ve beni aydınlatan...
Sadece mevsimlerin rüzgarları
Saçlarımı dolaştırarak esen.
Öyle kimsesiz kaldım ki!
Bomboş ve titrek;
Başımdan dökülen saçlar figanlar atarak
Tıpkı bir gözyaşı gibi
Düştüler kuruyup gözümden son yapraklar...
Ne önceleri, ne de sonra
Hiç böyle yalnız kalmamıştım
Bu kadar
Ve kimi beklerken olmuştu.
Hiç mi hiç seni hatırlamam.
Saçma gelse de sana bu böyle,
Bir çırpıda oldu ...
Bir güz yalnızlık,
Giderken yolda kaybolan
Ve ansızın kendi gölgenle
Sonsuz hayata doğru koşan.
Çekip gittim, hiç durmadan,
Bu çılgın yaşamın kıyısından
Usul usul, kaçarak ayak tapuklarımla
Sanki senin güzünden kaçıyor gibiydim
Ya da karanlık, tüküren gecelerden...
Bu anlattıklarım senin umurunda bile değil, biliyorum.
Ama başıma istemeden geldi bütün bunlar;
Birini beklerken, bilmediğim
O güzdeki hüzünlü yalnızlık...

Figen ANAR