biliyor musun..
beni artık ismimle çağırmıyorlar
unutturmuş herkese sana olan sevdam
avare diyorlar avare.....!!!!
seni soruyorlar..
yüzlerine kondurdukları pis gülümsemeyle...
’’bugün de mi gelmedi?’’ diyorlar.
yürüyorum sessizce sadece
küfürleri ,
sonra da tövbeleri sıralıyorum dilimin ucuna
alışmışlar ya benim sessizliğime
bilmiyorlar ki o küfürler kime!!!

seni öyle bir gizledim ki sessizliğime
kimse göremez, duyamaz..
gecelere dar gelen kimliğim var ya
hani tırnaklarımla duvarları kazıdığım
başımı bir türlü yastığa koyamadığım başım
aynalara küsmüş suratım,
taramadığım şaçım
bir türlü unutamadığım adın...
çekip gittiğin o lanet kapım
canımı yakan yargısız infazın...
işte hepsi sessizliğimde gizli
sayende adım avare oldu avare

her gece satır satır yazıyorum
biriktiriyorum;
seni, sesini, nefesini...
öfkemin ateşi ne kadar yaksa da cayır cayır
gülüşün aklıma geliyor aniden.
kokun sarıyor burnumu.
odamın her yanı buram buram sen kokuyor.
sarılıyorum hemen hasretime.
zaten ondan başka neyim var ki...!
gözlerimi kapatıyorum hiç açmıyorum.
hani bütün fotoğraflarını yırttım demiştim ya
yalannnnnnn.......
alıyorum hepsini koynuma,
içiyorum ardı ardına sigara,
çarem olur belki bu yalnızlığıma.

ben, senden sonra
hiç bir düşü koymadım aklıma
bir mülteci gibi sızdım satırlarına yalnızca
başka türlü yanaşamazdım ki,
beni attığın sınırlarına.
belki öldürmeni istedim beni...
parçalara bölmeni, yok etmeni.
anlamak istedim belki seni
neden kimliksiz bıraktın diye masalında beni?
ve neden hala duymak istediğini sesimi
giden sendin, ben değildim ki...!!!

susmak istedim defalarca
ölmek istedim satırlarında
bir tek sözcüğün yeterdi
ilmeği boğazıma dolamaya
ama
ama
ama
nasıl susabilirdim ki,
seni böylesine duyarken.

nasıl susabilirdim ki......!!!! /NergizA/