Hızla yol alan yeni Osmanlı’yı karşılama şiiri.

OSMANLI GERİ GELİYOR...

Bir zamanlar, Dünya’ya düzen.. esen rüzgarlara bile yön veren.. “Koca bir ÇINAR!” vardı. Kaderin bir cilvesi ve entropinin etkisi ile bir gün geldi, yaşlandı.. ve en sonunda ise akbabalar ve atmacaların bayram yaptığı bir viraneye döndü.
Çınarın düşmanlarının sevinçleri başlangıçta bir müddet devam edince, “hep böyle gelmiş.. böyle gider..” sandılar ve sonunda da, ise korkunç aldandılar. Çünkü; Çınar’ın dibine, tohumu düşmüştü ve kimse bu tohumu fark edememişti.
Bu tohum; “Koca Çınar’ın” soyunu sürdürmek için, çok büyük bir savaş vermişti. Günü geldi; filiz verip, boy attı. Artık, filizi DAL’a ve DAL’ı da, “GENÇ BİR FİDANA DÖNÜŞTÜ!...”
Şimdi atasının soyunu sürdürüyor, dökülen şehit kanları ve yapılan dualarla beslenip büyüyor.. ve sadece, “yönünü bulmak için..” esecek o, “TANIDIK RÜZGAR”ını(!) bekliyor...

TOHUMDAN ÇINAR’A
( O s m a n l ı Ge r i G e l i y o r – 2)

Şiir no: 177 *17-04-2009

Babası, Osman’lı gitti,
Oğlu, Orhan’lı geliyor...
Hasretin, zamanı bitti,
Tarih tekerrür ediyor...
Üstündeki tozu, sildi,
“KUTSAL GÖREV” üstleniyor!..
“KOCA ÇINAR”ın.. FİLİZ’i,
Büyüdü.. DAL’a dönüyor!..

Bir SAİD, bir maya tuttu,
Un’u helâl, su’yu helâl!..
Tam, üçyüz yılını yuttu,
Birden çöken, bir izmihlâl!..
Aniden, aklı tutuldu,
Başında, bir büyük melâl!..
Şehitler, baktı.. büyüttü,
Şimdi, “ÇINAR” oldu.. O, DAL!..

Allah’ın, “GARİP MECZÛB’u” (!),
Harcadı, tüm hayatını...
Hem, SÜFYAN’ın umudunu,
Hem, yaptığı taribatı!..
Hem de, çok günahkâr kul’u,
Kurtardı, tüm imanını...
“ASİL ÇINAR”la, doldurdu,
Dünya’nın, dört bir yanını...

OĞUL, yine şaha kalkmış,
Gelmiş o, “EŞREF SAATİ!”
Heybeti, dalından sarkmış,
Kökü, mazideki “ATİ!”
Gönüllere, bir nur akmış!..
Resulden gelir, şefkati,
Dünya’yı, peşine takmış,
Çünkü, Allah’tan BERAT’i...

15:04:2009 *SAAT: 22:10* KONAK-İZMİR.
Meczûb: Aşk-ı İlâhî ile kendinden geçen.. Hakk aşığı.
Mürsel Münevveroğlu ([email protected])