zamanın en kuytu yerindeyim
göz, gözü görmez karanlık
kul, kulu tanımaz yabani diyarındayım dünyanın

yorgun düşmüş fırtınalar
sönmüş tüm yanardağlar
kurumakta olan akarsular
şakımayı unutan kuşlar
ve artık...
gün ışımaz ufuklar ülkesindeyim

yanımdakine uzak
uzaktakine yabancı
kapımın tam önünde
geride bıraktıklarıma hasret
gurbeti yaşamaktayım
kahrediyor bu sancı

çukurda değil henüz
neredeyse tam kenarında
bedenime yük olan
belki ondan yüksünen
prangalar bağlı bitkin sağ ayağımda

olmayası kış öncesi güz rüzgarlarından
sarardı ağaçlarımın örtüsü
özgürlük kaleleri misali
teslim olmaya ve düşmeye direnen
birkaç bitkin yaprağın
kitaplar dolusudur
var oluş ve hayatta kalma öyküsü

sürüp gitmeyecek elbet
en güçlü düşmana karşı
gösterilen bu amansız direniş
hayat inceldiği yerden kopacak
ve onlara da uğrayacak
cellat benzeri bir ömür törpüsü