durmadan kamçılıyor kirpiklerimi hınzır bir sancı
başladı bulut toplamaya hüzün arsızı gözlerim
yine güneşsiz kalacak toprağa aşık mimozalar
gururumdan mıdır ne
yediremiyorum ağlamayı kendime
ne hikmetse içime içime yutkunuyorum
sanırım her şeyi anlamak acıtıyor insanı
ah şu beni teselli eden nilüferler de olmasa

nefes almak ne zor şu beton yığını evlerden
şöyle yüksek bir dağ olsa
hani doruğu da dumanlı olsa
görmese, duymasa kimse beni
bağırsam-bağırsam tüm avazımla
artık alıştı dilim sükuta
benim tek derdim her gün ölen çocuklar
bu yüzden geri almıyorum şikayetimi
kırgınım dünyaya

tövbe! kendimden başka hesap sormuyorum kimseye
bağırmak istiyorsam acizliğimden değil
biraz nefesim açılsın diye
ah güneşi yaslı yaşam, hiç mi vicdanın yok
bir de şu gururu kayıp haysiyetsiz şehirler
durmadan keder tütüyor bacalarından
kutsamak lazım bütün yeryüzünü
değişsin şu grisinden usandığım evren

dedim ya;
beni teselli eden güzellikler olmasaydı içimde
çekilir miydi bu dünyanın nahoş çilesi
bunca ölüm, bunca vahşet, bunca kin
çeker giderdim vallahi
namuslu ellerimi koyup ceplerime

süren sürsün riyanın saltanatını
ben kıyamam düşleri kirletmeye
neyse ki her günahkar kendi ipinde
asarım hüznümü züliflerime
yine dokunmam zülfiyare
usulca yürür giderim toplayıp ateşimi
içimde taşıdığım küllerimle!



17/ 3/ 2013/ N_Erol