Son cemreKuşluk vaktı nefsini dövüyordu adam kar çiçekleri üşüyordu avuçlarında kan çiçekleri kızıllığındaydı cehresi bakışları tarıyordu şafağı tahammülsüzlük açlığa tokluğa kürdan sallıyordu sazlık hoyratça bir vurgun yiyordu gayyipten keklik saltosu acı çığlığıyla kesiliyordu sesi bir damla kan düşüyordu şakağına çırpınış düşüyordu odağına arını tımarlıyordu poyraz keyifsizce günah yanlarında iblisin sol eli pençe takatsiz bakışlarında mecal yok dirence yükseliyordu ruhu arşa taşımıyordu ağırlığını bedeni düşüyordu bir boşluğa dağılıyordu parelere bölünüyordu zerrelere edepsizce sırıtış küstahlığı bedeni düşüyordu son cemre toprağa acı yanlarını harmanlıyorken yılan çıyan bir kırıntısını arıyordu arın karınca kılı kırk yararak kararınca kışlık niyetine azık arsızlığınla övünüyordu kıs,kıs gülüyordu boşa geçen zaman arsızlığından... Can Cezayir Aydemir |